די באַלאַדע פון איוב דעם תבואה־סוחר

--

די באַלאַדע פון איוב דעם תבואה־סוחר

צו איוב דעם תבואה־סוחר
גענענט דער ערשטער שטאַפעט:
"דיין ווייב האָט זיך אויפגעהאַנגען
אויף אַ האָקן איבערן בעט!"
בייגט איוב דעם קאָפּ און זאָגט:

"ביים וואַסער שטייט אַ ווערבע,
די ווערבע איז איינגעבויגן,
אויף דער ווערבע זיצט אַ סאָווע
מיט גרויסע, טרויעריקע אויגן."

גענענט דער צווייטער שליח:
"ר' איוב, אַ מאַלער,
דיין איידעם, דער מתמיד דער עילוי,
איז אַוועק מיטן מיליטער."
בייגט איוב דעם קאָפּ און ער זאָגט:

„ביים וואַסער שטייט אַ ווערבע,
די ווערבע איז איינגעבויגן,
אויף דער ווערבע זיצט אַ סאָווע
מיט גרויסע טרויעריקע אויגן."

גענענט דער דריטער שליח,
אַ ליטוואַק מיט אַ "סין":
"די עגונה, דיין טאָכטער סיינדל,
איז אַראָפּעט פונעם זין."
בייגט איוב דעם קאָפּ און ער זאָגט:

"ביים וואַסער שטייט אַ ווערבע,
די ווערבע איז איינגעבויגן,
אויף דער ווערבע זיצט אַ סאָווע
מיט גרויסע טרויעריקע אויגן."

גענענט דער פערטער שליח
און טרייסלט מיט די חענט:
"אַ שריפה, ר' איוב, אַ שריפה,
האָט דיינע שפּייכלערס פאַרברענגט!"

בייגט איוב דעם קאָפּ און זאָגט:
"ביים וואַסער שטייט אַ ווערבע,
די ווערבע איז איינגעבויגן.
אויף דער ווערבע זיצט אַ סאָווע
מיט גויסע, טרויעריקע אויגן."

און איוב דער תבואח־סוחר,
ניין, איוב דער אָרעמאַן!
דרייט זיך אום ווי אַ שאָטן
מיטן שטעקעלע ביי דער באַן.

קען איוב דאָס פייפן נישט ליידן,
ווערט ער אַליין אַ סאָווע און פליט
אַראָפּ צו דער ווערבע ביים וואַסער
און זינגט פאַר דער ווערבע דאָס ליד
מיטן ניגון פון "איוב" אין חדר:

"ביים וואַסער שטייט אַ ווערבע,
די ווערבע איז איינגעבויגן.
אויף דער ווערבע זיצט אַ סאָווע
מיט גרויסע טרויעריקע אויגן."

כ'האָב זיך יאָרן געוואַלגערט

כ'האָב זיך יאָרן געוואַלגערט אין דער פרעמד,
איצט פאָר איך זיך וואַלגערן אין דער היים.
מיט איין פּאָר­­ שיך, איין העמד אויפן לייב,
אין דער האַנט דעם שטעקען. ווי קען איך זיין אָן דעם?

כ'וועל נישט קושן דיין שטויב ווי יענער גרויסער פּאָעט,
כאָטש מיין האַרץ איז אויך פול מיט געזאַנג און געוויין.
וואָס הייסט קושן דיין שטויב? איך בין דיין שטויב.
און ווער קושט עס, איך בעט אייך, זיך אַליין?

כ'וועל שטיין פאָרגאַפט פאַר דעם כנרת בלאָ,
אין מיינע בגדי־דלות אָנגעטאָן,
אַ פאַרוואָגעלטער פּרינץ, וואָס האָט געפונען זיין בלאָ,
און בלאָ איז זיין חלום פון תמיד אַָן.

כ'וועל נישט קושן דיין בלאָ, נאָר סתם אַזוי
ווי אַ שטילע שמונה־עשרה וועל איך שטיין —
וואַָס הייסט קושן דיין בלאָ? איך בין דיין בלאָ.
און ווער קושט עס, איך בעט אייך, זיך אַליין?

כ'וועל שטיין פאַרטראַכט פאַר דיין מדבר גרויס
און הערן די דורות־אַלטע קעמל־טריט,
וואָס וויגן אויף זייערע הויקערס איבערן זאַמד
תורה און סחורה, און דאָס אַלטע וואַנדער־ליד,
וואָס ציטערט איבער די זאַמדן הייס־צעגליט,
שטאַרבט אַָפּ, דערמאָנט זיך און וויל קיינמאָל נישט פאַרגיין.
כ'וועל נישט קושן דיין זאַמד, ניין און צען מאָל ניין.
וואָס הייסט קושן דיין זאַמד? איך בין דיין זאַמד,
און ווער קושט עס, איך בעט אייך, זיך אַליין?